Penny Pipilikaki, senior technical advisor at Rijkswaterstaat

De infrasector wordt nog te veel gezien als een mannenwereld. Niks is minder waar. Meer en meer vrouwen vinden een job en een plaats in de wereld van de grond-, weg- en waterbouw. En we stellen ze graag uitgebreid aan je voor. In elke editie van GWW-Bouwmat laten we een vrouw uit de sector aan het woord over haar job en wat die precies zo fijn maakt. In deze editie geven we het woord aan Penny Pipilikaki, senior technisch adviseur bij Rijkswaterstaat.

Als scheikundig technoloog uit Griekenland is Penny al ruim 25 jaar gefascineerd door materialen, en dan vooral door beton. Wat begon met een studie scheikundige technologie in Griekenland groeide uit tot een internationale carrière in onderzoek en innovatie binnen de bouwsector. “Materiaalwetenschap loopt als een rode draad door mijn leven”, vertelt ze. “Ik heb me altijd beziggehouden met hoe materialen duurzamer en langer mee kunnen gaan.”

Tijdens haar promotieonderzoek richtte ze zich op nieuwe, duurzame cementsoorten buiten de gangbare normen om, en volgde cursussen aan de TU Delft. “Ik wilde weten hoe we cement en beton kunnen verbeteren, zowel qua duurzaamheid als levensduur.” Na haar PhD werkte ze enkele jaren in de Griekse cementindustrie, in de R&D-afdeling. Vanuit daar kwam ze in contact met TNO, wat uiteindelijk leidde tot een verhuizing naar Nederland in 2011. 

“Bij TNO werkte ik bijna negen jaar binnen het bouwcluster, en was betrokken bij talloze innovatieve projecten met cementachtige materialen, asfalt en nieuwe betonsoorten”, vertelt ze. Na een korte periode in de industrie keerde ze terug naar onderzoek, en zo’n 4,5 jaar geleden vond ze haar plek bij Rijkswaterstaat. “Hier werk ik als senior technisch adviseur bruggen en viaducten, met een specialisatie in beton. Ik adviseer over nieuw en innovatief beton in aanleg- en pilotprojecten, maar ook over bestaand beton dat te maken heeft met aantasting of veroudering. Vanuit de materiaalkundige kant kun je vaak al in een vroeg stadium voorspellen wat er gaat gebeuren, en ingrijpen vóórdat het een constructief probleem wordt.”

Los van onderzoek binnen het ‘transitiepad kunstwerken’, draait een belangrijk deel van haar werk om de vervangings- en renovatieopgave. “Veel vraagstukken gaan niet alleen over constructieve veiligheid, maar over de levensduur van gewapende betonconstructies. Daar ligt de sleutel tot duurzame oplossingen”, zegt ze. Hoewel de bouw nog steeds een mannenwereld is, voelt Penny zich er goed thuis. “De materiaalkant van beton is de zachtere kant van de bouw, en daar werken opvallend veel vrouwen. Toch ben ik bij bijeenkomsten vaak de enige vrouw. Dat vind ik niet erg, ik ben het gewend. En soms leidt het tot grappige situaties, zoals e-mails die beginnen met ‘de heer Pipilikaki’.”

Wat Penny het meest boeit is de maatschappelijke relevantie. “We bouwen voor de samenleving. Materialen zijn daarbij de basis. Beton blijft, maar de samenstelling verandert. We krijgen steeds ‘groenere smaken’. Mijn ambitie is om de voetafdruk van onze bouwwerken te verkleinen en om anderen – vooral vrouwen – te inspireren mee te denken. Diversiteit brengt nieuwe invalshoeken, en precies die hebben we nodig om verder te komen.”